به گزارشهزار ماسوله، صدای گوش خراش انفجار دلم را می لرزاند.سنگ های سخت هم می لرزیدند چه برسد به دل کودکانی که گوشه ی خیابان کمین کرده بودند و اشک می ریختند برای مادرانشان
برای مادرانی که به دست سربازان دشمن کتک می خوردند.
دلبندانی را نگاه می کردم که به جای تاب و سرسره در مقابلشان مخروبه ای بیش نمی دیدند.
اشک های جاری بر گونه هایی را می دیدم که دریایی از غم پدران شهیدشان بود.
صدای شلیک گلوله طفل معصومان را وحشت زده میکرد.گویا قرار است در خاک و خون زندگی کنند.
به جای تخت گرم و نرم بر روی سنگ های سخت آوار می خوابند و به جای آغوش مادرانشان در آغوش جنگ و خون ریزی لالا می کنند و بمب و تانک برایشان لالایی میخوانند.
بخواب دلبندم،بخواب کودکم
روزی می رسد که جنگ تمام می شود،روزی می رسد که دشمن سنگ دل،دلش به رحم می آید و آزارت نمی دهد.
بر زانوی سرزمینت لالا کن تا آن را از چنگ دشمن در آوری.پلک های خیست را روی هم بگذار.تو همان قهرمانی که باسنگ، صدای گوش خراش توپ و تفنگ را خفه میکنی و در مقابل دشمن با سینه سپر کردن سرزمینت را آباد می سازی.
روزی می رسد که خدا نقش خنده را بر لبانت نقاشی میکند.
کمک های بشر دوستانه پشت بی عدالتی پنهان شده اند.حقوق بشر و خون هزاران بی گناه پایمال می شود اما کسی پاسخ گوی این ظلم و ستم نیست.تبعیض در بین طبقات اجتماعی هرروز بیشتر از روز قبل می شود اما همه بی تفاوت از آن می گذرند.
کاش عشق و احساس جای بی تفاوتی را در قلب هایی که از جنس آهن هستند را بگیرند.
چرا درد؟چرا عذاب؟تاکی تلویزیون را روشن کنیم و تصویر کودکان زخمی را بنگریم؟
بی عدالتی تا کی؟کاش روزی چهره ی کودکان معصوم را عاری از اشک ببینیم.
برای زجه های دل خراش کودکان مظلوم تنها دستی یاری ام می کند که با قلم دل کاغذ را هم به درد آورم
بی عدالتی تا کی؟
تقدیم به تمام کودکان فلسطینی
شکیلا شبرنگ
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد