چه خوش گفت درويش کوتاه دست

که شب توبه کرد و سحرگه شکست

گر او توبه بخشد بماند درست

که پيمان ما بی ثبات است و سست

به حقّت که چشمم ز باطل بدوز

به نورت که فردا به نارم مسوز

ز مسکينيم روی در خاک رفت

غبار گناهم بر افلاک رفت

تو يک نوبت ای ابر رحمت ببار

که در پيش باران نپايد غبار

ز جرمم در اين مملکت جاه نيست

وليکن به ملک دگر پای نيست

تو دانی ضمير زبان بستگان

تو مرهم نهی بر دل خستگان