آژند سکوتش را شکست /دلنوشته ای انتقادی از مدیر عامل مستعفی خانه موسیقی پاوه

بیشترانسانها، هنگامی که در پایان عمر به گذشته ی خویش می نگرند، در می یابند چقدر ناپایدار زیسته اند. وقتی می بینند آنچه گذاشته اند از دستشان برود، بی آنکه قدرش را بدانند و یا لذتش را ببرند،همان زندگیشان بوده!! شگفت زده خواهندشد و چنین انسانی فریب خورده از امید، رقصان به سوی بازوان مرگ میرود…

 

اینجانب آراس آژند عضو کوچکی از جامعه ی هنر!! بنا بر رسالت و تعهدی که از همنشینی با هنرآموخته ام و با اختلافات عمیق و اساسی نسبت به مسائل بنیادی موسیقی و انسانی شرایط و بسترها را نه در داخل مجموعه ی خانه موسیقی و نه در بیرون برای خدمت به هنر فاخرو نه از نوع سفارشی آن! مناسب ندانسته و رفتن را بر بیهوده ماندن ترجیح میدهم.

 

از نگاه ابزاری به هنر بیزارم و بر این باورم هنر برای خدمت به گروه و جناحی خاص و یا خود نمایی و فریب افکار عمومی که عموما معنا و مفهوم آنرا نمی دانند! به اصل آن لطمه و خدشه وارد می آورد.

 

به شدت با هنر متملق مشکل داشته و دارم و وظیفه ی هنرمند! را آگاهی و بیداری جامعه میدانم که نه تنها در این طریق موفق نبوده بلکه با باور غلط عمومی نیز همراه گشته ایم!!!

 

دیدگاه و نوع نگرش من نسبت به موسیقی با تعدادی از افراد خانه ی موسیقی در تضاد است و نیز به شدت از عملکرد مسئولین و دست اندر کاران فرهنگی شهرستان اعم ازجناب آقای فرماندار، نماینده ی محترم پاوه و اورامانات،اعضای محترم شورای شهر، شهرداری ونیز اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمانشاهگله مندم که قدر چنین پتانسیل عظیم فرهنگی و انسانی را با آموزش به بیش از دویست و پنجاه جوان و نوجوان در ایام مختلف سال (البته در ایام فراغت به بیش از سیصد و پنجاه نفر هم خواهد رسید )مامنی برای پیشگیری از دههاآسیب اجتماعی و فرهنگی و افراطی گریرا ندانسته و کوچکترین اهمیتی به مقوله ی والای هنر از جانب ایشان در این چند ساله ی اخیر مشاهده نگردید و بیشتر در گیرو دار یارگیریهای سیاسی و جناحی خویش سیر کردند و برای ماندن در مسند قدرت با تمام توش و توان خویش جنگیدند…

بختیار علی بسیار زیبا گفت:بیابان و سیاست هر دو مثل همند، دو زمینی که چیزی از آنها نمی روید! و من چه خوش باورانه در انتظار روئیدن، فرسودگیم را مهمان شدم.

 

 

معتقدم انسانی که بتواند یکبار برای همیشه از رابطه با شمار زیادی از آدمیان بپرهیزد، انسان خوشبختی است.

خانه موسیقیبرایم یک مکان ساده و ساختمانی معمولی نبود، هویتم را در آنجا میدیدم، قلبم و روحم و هر آنچه را که در توان داشتم (مادی و معنوی )برایش گذاشتم و اکنون بسیار تصمیم سختی است دل کندن از جایی که با عشق و شور فراوان آغازیدنش را جشن گرفتیم و بنا بود سرود مهرو انسانیت و نوای اعجاب انگیز موسیقی اش، حداقل مرهمی گردد برای دردهای مردمان دیارمان.
چه فکر میکردم و چه شد؟!!

 

اما به هر حال هر آمدنی، رفتنی را به دنبال خواهد داشت…

لازم است ازجناب آقای دکتر یاور محمدیکه در هیچ شرایطی این مجموعه را تنها نگذاشتند مراتب امتنان خویش را بجا آورده و آرزو میکنم که اینچنین انسانهایی در جامعه ی منفعل ما بیشتر و بیشتر گردند.

 

 

با آرزوی موفقیت برای اعضای محترم خانه ی موسیقی در ادامه ی مسیر و نیز آرزوی نگاه ویژه ی مسئولین محترم به مسائل فرهنگی و هنری.

در پایان برای آرامش خود و نیز دوری از حواشی احتمالی، از مدیریت محترم سایت تقاضامندم که قسمت نظرات را غیر فعال نمایند.